Tere ere van haar tienjarig bestaan schreef de Van der Leeuwstichting in 1964 een prijsvraag uit voor het ontwerp van een nieuwe kerk. De opzet van de prijsvraag was dat de ruimte flexibel moest zijn: doordeweeks moest er ruimte zijn voor circa 30 mensen, maar op zondagen voor het tienvoudige. Piet Blom, Herman Hertzberger en Aldo van Eyck namen deel aan de prijsvraag. Het ontwerp van Van Eyck, Wheels of heaven, werd zowel door de jury als door de andere deelnemers als beste aangemerkt.

Het ontwerp
Wheels of heaven, dat ontworpen is voor Driebergen, is nooit uitgevoerd. Toch heeft het ontwerp een grote invloed gehad op de evolutie van de Nederlandse kerkbouw.
Het ontwerp pbestaat uit een rechthoek met op alle vier de hoeken uitstulpende cirkels van respectievelijk 12,5 en 10 meter in diameter. De verschillende cirkels hadden een eigen atmosfeer en konden voor diverse bijeenkomsten gebruikt worden. Dakvensters verlichten de circkels. Van onderaf gaf dit het beeld van vier tandwielen die in elkaar grijpen, vandaar de naam Wheels of heaven. Tussen deze 'wielen' door loopt op de plattegrond een 'weg', die het gebouw van deur tot deur verbindt en aan beide zijden doorloopt in het park. De twee leemtes tussen de 'weg' en de 'wielen' geven ruimte aan de twee liturgische brandpunten: een plek voor het sacrament van het avondmaal (waarbij het laatste avondmaal van Christus herdacht wordt) en een plek voor de preek.
Het ontwerp van Van Eyck zorgt ervoor dat er verschillende punten in de kerk zijn waarop de aandacht gericht kan worden. Afhankelijk van de zitplaats zou elke bezoeker de ruimte of kerkdienst op eigen wijze ervaren.
 

Bron: artikel van Roel Griffioen op Architectenweb.nl