De Van der Leeuwstichting is vernoemd naar de godsdiensthistoricus en eerste na-oorlogse minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen, Gerardus van der Leeuw (1890-1950).

In zijn visie moest het culturele leven in het na-oorlogse Nederland voortbouwen op de klassieke traditie van bijbels humanisme. Daarbij geloofde hij dat niemand het leven kan verstaan zonder daar op enigerlei wijze artistieke expressie aan te geven.

Leerlingen richtten in 1954 een ‘ontmoetingscentrum van kerk en kunst’ op. De termen ‘kerk’ en ‘kunst’ dienen in de breedste zin te worden opgevat. De stichting levert een fundamentele bijdrage aan de ontmoeting van ‘kerk’ en ‘kunst’ in de steeds weer prikkelende actualiteit.